Το Πορτρέτο Μιας Γυναίκας Που Φλέγεται

Βρετάνη, 1770. Η Μαριάν, μια ζωγράφος προσλαμβάνετε από μία κοντέσσα για να φιλοτεχνήσει το γαμήλιο πορτρέτο της Ελοΐζ, της μοναχοκόρης της που μόλις άφησε το Μοναστήρι.

Η παράδοση του 18ου αιώνα θέλει κάθε νεαρή ντεμπιτάντ, που οι γονείς της την υπόσχονται σε γάμο σε κάποιον κληρονόμο της τάξης τους, να του προσφέρει πρώτα το πορτρέτο της. Ο πατέρας της Μαριάν είχε ζωγραφίσει το αντίστοιχο γαμήλιο πορτρέτο της κοντέσας – χρόνια πριν.

Η Ελοΐζ αρνείται να γίνει αντικείμενο του βλέμματος – του μελλοντικού άντρα της, αλλά και του αδιάκριτου ζωγράφου.
Επίσης η Ελοΐζ αρνείται να παντρευτεί από συνοικέσιο και η Μαριάν θα πρέπει να την ζωγραφίσει χωρίς η ίδια να το γνωρίζει. Καθημερινά προσπαθεί να την παρατηρεί διακριτικά ώστε να την ζωγραφίσει μυστικά τα βράδια.

Η Μαριάν είναι το αντίθετο της Ελοΐζ. Δεν έχει αξίωμα, αλλά αξία. Όσο η Ελοΐζ κρύβεται, εκείνη είναι μόνο μάτια. Παρατηρεί, ρουφά τη ζωή. Και μετά τη γεννά σε λευκούς καμβάδες. Στα όρια που επιτρέπει ο αιώνας που γεννήθηκε, ζει ως καλλιτέχνης. Μόνη, ελεύθερη, σεξουαλικά συνειδητοποιημένη, αυστηρή, με ξεκάθαρη επιλογή την καριέρα της.
Διδάσκει ζωγραφική σε δεσποινίδες, αντί να δουλεύει απερίσπαστη σ’ ένα ατελιέ. Αναλαμβάνει έργα ανάθεσης, αντί να δημιουργεί.

Οι επίμονες ματιές της Μαριάν προς την Ελοΐζ, ώστε να αποτυπώσει όσο πιστότερα στη μνήμη της μπορεί τα χαρακτηριστικά και τις εκφράσεις του προσώπου της, σταδιακά αποκτούν έναν ηδονοβλεπτικό χαρακτήρα. Την ίδια ώρα, η προσπάθειά της να κρύψει την ταυτότητά της, όταν πια οι δυο τους γυρίζουν κάθε απόγευμα πίσω στην έρημη οικία γίνεται όλο και πιο δύσκολη…